Archiwum autora: Haloosia

Jeżyna bez kolców

odm. 'Oregon bezkolcowa' [Wikimedia]

odm. 'Oregon bezkolcowa’ [Wikimedia]

W sklepach pojawiła się bezkolcowa odmiana krzewu z bardzo smacznymi owocami. Ponieważ sadzonki są niedrogie, warto pokusić się o taki nabytek do ogrodu.

Jeżyna bezkolcowa – Rubus fruticosus

Sadzenie
Wymagania glebowe niewygórowane, dobrze rośnie w każdym ogrodzie.
Sadzimy w rozstawie co 2-3 m.
Podlewanie jest bardzo ważne. Jeżyna lubi wodę, warto stosować ściółkowanie roślin np. suchymi liśćmi. Ważne jest podlewanie w okresie dojrzewania owoców.
Roślina wymaga podpór. Dobrze rośnie na pergolach.

Mocny stelaż jest niezbędny do utrzymania rośliny

Mocny stelaż jest niezbędny do utrzymania rośliny

Wiosna
Podnosimy pędy, wybieramy kilka najzdrowszych i rozpinamy je na podporach, pozostałe wycinamy.
Jeżyna wymaga zasilenia potasem i azotem. Wiosną dajemy nawozy wieloskładnikowe po 50-100g na krzew, albo 50g saletry amonowej plus 30-50g siarczanu potasu na krzew. Czytaj dalej

Hiacynt kwitnie i… przekwita

hyacinth-284147-m
hyacinth-1-757887-m

Hiacynty uprawiane w Polsce to gatunek hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis L.) – bylina z rodziny szparagowatych. Naturalnie rosną we wschodnich rejonach basenu Morza Śródziemnego. Kwitną od lutego do kwietnia. Uprawiane były już w starożytnej Grecji i Rzymie.

Te piękne kwiaty, obok żonkili i krokusów, od pokoleń przygotowywane są do zdobienia stołów na początek wiosny. Kwitną na biało, różowo, a nawet na niebiesko. Ich delikatny zapach unosi się w pokoju, wprowadzając nastrój świąteczny. Niektórzy nie wyobrażają sobie wielkanocnego nakrycia bez hiacynków.


2014-03-12-DSCF4653bPo kilku dniach okazuje się, że to, co piękne, nie trwa wiecznie – kwiaty pochylają się, święta mijają i powraca dzień powszedni.

Jak jednak przechować cebule hiacyntów, aby za rok znowu zakwitły? To naprawdę bardzo łatwe.

2014-03-16-DSCF4662b Przechowywanie cebul Czytaj dalej

Gwiazda Betlejemska – nie wyrzucaj po świętach

Poinsecja (gwiazda betlejemska) – Euphorbia pulcherrima 1024px-Pointsettia_3
W zimie, od połowy listopada do lutego na wystawach kwiaciarni podziwiamy często ognistoczerwone, rzadziej różowe lub białe, wielkie „kwiaty” osadzone na długich, nieraz półmetrowych łodygach.
Poinsecja pochodzi z Meksyku, gdzie jest krzewem długowiecznym, dorastającym do 1,2 m.
Roślina ta bywa też nazywana „gwiazdą betlejemską” i zagranicą masowo jest stosowana do dekoracji mieszkań na Boże Narodzenie. Barwny jej kwiat nie jest kwiatem w botanicznym znaczeniu tego słowa. Właściwe kwiaty znajdują się w środku – to zielonożółte kulki wielkości grochu, zaś otaczające je kolorowe płatki nazywane są przez botaników przykwiatkami.
Klasyczna gwiazda betlejemska ma przykwiatki intensywnie czerwone i ciemnozielone liście, ale można kupić także odmiany o przykwiatkach od białych, kremowych i żółtych, przez bladoróżowe, aż po różne odcienie czerwonego. Ostatnio również pojawiły się odmiany o przykwiatkach nakrapianych, liściach zielonych z białymi obrzeżami bądź pofałdowanymi przykwiatkami.
Ta efektowna roślina coraz częściej zjawia się w mieszkaniach nie tylko w postaci kwiatu ciętego, ale także doniczkowego. Do uprawy doniczkowej stosowane są odmiany niższe, o mniejszych kwiatach, a ostatnio wchodzą do uprawy nawet miniaturowe.
Aby doniczkowy wilczomlecz trzymał się jak najdłużej, ustawmy go jak najdalej od pieców i grzejników. Najbardziej odpowiada mu temperatura nie przekraczająca 18°C. Podlewamy dość obficie, uważając, aby ziemia nigdy nie była sucha. Czytaj dalej

Złotokap

2013-06-01-DSCF1907 [800x600 i art, ramka] Rodzina: Strączkowe Leguminosae (Fabaceae)
Podrodzina: Motylkowe Paplionoideae (Faboideae)
Rodzaj: Złotokap Laburnum (starorzymska nazwa złotokapu) obejmuje 2 gatunki i ich mieszańca.

Złotokap pospolityLaburnum anagyroides Medik. (L. vulgare, Cytisus laburnum L.)
Pokrój: wysoki krzew lub małe drzewo (do 7-9 m wys.), o wzniesionych, wyprostowanych gałęziach.
Pędy: zróżnicowane na długo- i krótkopędy. Różne części +- przylegająco owłosione.
Liście 3-listkowe, długoogonkowe; listki zwykle szerokoeliptyczne (3-8 cm długości), całobrzegie, eliptyczne, brzegiem nieowłosione; przylistki trwałe. Liście opadające na zimę.

Sadzonka z 2004, która zakwitła dopiero w 2013

Sadzonka z 2004, która zakwitła dopiero w 2013


Kwiaty obupłciowe, motylkowe, złocistożółte, z dużą ciemną plamą na żagielku, ok. 2 cm długości, na długich szypułkach, w zwisających luźnych gronach (10-20 cm długości), na krótkopędach; bez zapachu. Kwitnie V (VI), zwykle bardzo obficie (stąd stosowana niekiedy nazwa „złoty deszcz”. Czytaj dalej

Wojsiłki

Wojsiłka na aronii

Wojsiłka na aronii

Rząd wojsiłek (Mecoptera), należący do nadrzędu owadów siatkoskrzydłych, obejmuje ok. 300 gatunków. Jest to jeden z najstarszych rzędów owadów, który okres świetności ma już dawno za sobą.
Wielkość wojsiłek waha się w granicach od 2 do 35 mm.
Przód małej głowy wydłużony jest w charakterystyczny dziób (ryjek), na którego końcu umieszczone są właściwe narządy gębowe.
Oczy duże.
Dwie pary skrzydeł jednakowej wielkości z dość bogatym użyłkowaniem, pokryte są rzadkimi, krótkimi włoskami. Skrzydła, zwykle w ciemniejsze plamy, układają się poziomo nad ciałem, plamki są utworzone z łusek.
Odwłok siedzący, przeważnie ciemno ubarwiony, składa się z 10 segmentów. U samców na ostatnim segmencie znajdują się cęgowate wyrostki wygięte ku górze; odwłok samicy jest prosty.
Oprócz nóg tułowiowych mają kilka par zmarniałych odnóży odwłokowych.
Rozwój odbywa się z przeobrażeniem zupełnym.
Przedstawicieli rodziny wojsiłkowatych (Panorpidae) spotkać można w zaroślach leśnych i śródłąkowych. Wystąpują w całej Europie poza północną Skandynawią. W Europie Środkowej jest około 10 gatunków wojsiłek. Czytaj dalej